Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου 2010
 | |
| ΔΗΜΟΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΟΥ | Χαλάνδρι, 29 Οκτωβρίου 2010 |
| ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ | |
Τηλ. 210 6860730, 210 6860740 |
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κάθε επισημότητα , αλλά και με συναίσθηση των δύσκολων στιγμών που περνούν όλοι οι Έλληνες λόγω της οικονομικής κρίσης και των αντιλαϊκών μέτρων του Δ.Ν.Τ., ολοκληρώθηκαν και εφέτος οι εορταστικές εκδηλώσεις του δήμου Χαλανδρίου για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Οι εορταστικές εκδηλώσεις κορυφώθηκαν με την καθιερωμένη παρέλαση των σχολείων της πόλης μας στην πλήρως ανακατασκευασμένη Κεντρική πλατεία του Χαλανδρίου (πλατεία Αγίου Νικολάου), αλλά και αθλητικών και εξωραϊστικών συλλόγων.
Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου και μετά το τέλος της δοξολογίας ο δήμαρχος Χαλανδρίου εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας μπροστά στο ηρώο, συνδέοντας τα ιστορικά γεγονότα με την πραγματικά κρίσιμη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, περίοδο που διανύουμε:
Σεβαστοί Πατέρες, Επίσημοι προσκεκλημένοι, Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι, Εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς, Κυρίες και Κύριοι,
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές που διανύει η πατρίδα μας, είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς εάν πρέπει να αρκεστεί σε μία απλή καταγραφή ιστορικών και πράγματι ένδοξων στιγμών, ή είναι προτιμότερο να αποτολμήσει να προσπαθήσει να συνδέσει τα ιστορικά γεγονότα με το χαρακτήρα των ανθρώπων και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβαν χώρα, συσχετίζοντάς τα με το σήμερα και τους ανθρώπους του, άσχετα αν τα γεγονότα δεν είναι τα ίδια και δεν υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες. Αναγκαίο, όμως, είναι να προσπαθούμε μέσα από αυτές τις διαδικασίες να αναδεικνύουμε συμπεριφορές που δημιουργούν μηνύματα για το σήμερα. Και ένα από αυτά που πρέπει να κάνουμε είναι να ερμηνεύσουμε το «ΟΧΙ» όχι απλά ως μία ιστορική δήλωση και πράξη αλλά ως μία εκτυφλωτική έκρηξη της συμπιεσμένης ενέργειας του ελληνικού λαού.
Και η χρονική συγκυρία με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση και τα κοινωνικά προβλήματα, μέσα από μία ωμή καταπίεση, είχαν ακυρώσει για κάμποσο καιρό την κοινωνική δυναμική, η οποία κοινωνική δυναμική δημιουργήθηκε και μετατράπηκε σε αντίδραση με πρωτοφανή σφοδρότητα, που έμοιαζε σαν να άνοιξε απότομα μία βαλβίδα και εκτινάχθηκε προς τη μία μεριά των εισβολέων μία θέληση, η οποία έως τότε χαραμιζόταν σε εσωτερικές τριβές. Γιατί η κοινωνία, όταν αντιμετωπίζει προβλήματα, δεν μπορεί να επιφέρει αυτό που μπορεί η πάσχουσα πατρίδα. Γιατί κινούμενοι οι άνθρωποι μέσα στην κοινωνία, μηχανικά μερικές φορές αποδέχονται το αξίωμα του διαχωρισμού μεταξύ τους με βάση τα πράγματα που κατέχουν, και οτιδήποτε φύγει από την κατοχή του ενός θα περάσει αναπόφευκτα στην κατοχή του άλλου. Πώς λοιπόν, να δωρίσει κάποιος όταν κάθε άλλος μοιάζει καμωμένος απλά για να εισπράττει;
Η κοινωνία θυμίζει στο άτομο να είναι συνεπές με τον εγωισμό του, ενώ η πατρίδα του επιτρέπει να ξεχνά αυτή την υποχρέωση. Η πατρίδα τον άνθρωπο τον αγγίζει άμεσα γιατί είναι πιο γενική και πιο πλατιά η έννοιά της από την κοινωνία. Η πατρίδα αποτελεί ιδέα, και η πατρίδα που κινδυνεύει είναι η πηγή που ποτίζει τη ψυχή και το πνεύμα του ατόμου, το οποίο εξυψώνεται από την καθημερινή του λειτουργία και τον εγωισμό του και προχωρά σε πράξεις οι οποίες δεν θα πραγματοποιούνταν σε αντίστοιχες στιγμές της κοινωνικής του δραστηριοποίησης. Φαίνεται πως υπάρχει, κάτω από ορισμένες συνθήκες, κάτι το τόσο βαθύ και σπαρακτικό στην έκκληση της πατρίδας που κινδυνεύει, ώστε να μπορεί να διαπεράσει ακόμα και τον πιο καλά θωρακισμένο εγωισμό. Και τότε είναι που το άτομο μετατρέπεται σε μέρος της ομάδας, κομμάτι του συνόλου που αγωνίζεται για να διατηρηθεί η υπόσταση της πατρίδας και το δικαίωμα της ελευθερίας.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι που κάποιος δείχνει πρώτα στον ίδιο του τον εαυτό ποιος είναι πραγματικά, και τι είδους ζωή του αξίζει ενεργοποιώντας ξανά δυνατότητες που στην καθημερινότητά του είχε θάψει μέσα του. Και γενναιότητα είναι ακριβώς αυτή η ανύψωση του «πράττειν» σε όργανο αποκάλυψης τους πραγματικού εαυτού.
Και έτσι γράφεται το έπος μέσα από τη διαδικασία αποκάλυψης των πραγματικών μας δυνατοτήτων, την ώρα του κινδύνου. Και ακριβώς εκείνη τη στιγμή είναι που ο ένας παρασύρει τον άλλον, ο τολμηρός παρασύρει τον διστακτικό σε μία διαδικασία διαγωνισμού άμιλλας στην δοτικότητα. Και μέσα στα χιόνια της Πίνδου ξεπλένονταν κηλίδες μίσους που είχαν μείνει από προηγούμενους διχασμούς, και κάθε έφοδος των μαχητών στο σκοτάδι αποτελούσε και ένα βήμα προς μία ενότητα που δεν έπρεπε να είναι γέννημα μόνο των κινδύνων. Και εκείνες τις καρτερικές γυναίκες στα χωριά της Ηπείρου, με τα βαθουλωμένα μάγουλα, με τις βελόνες του πλεξίματος στα ροζιασμένα τους χέρια και τα κουβάρια, το νήμα δίπλα, μπορούμε να τις φανταστούμε να πλέκουν μαζί με τα μάλλινα τα προορισμένα για τους φαντάρους και ένα διαφορετικό μέλλον για τη χώρα μας που δεν θα έπρεπε να ξεφτίζει με τις πρώτες διαφωνίες.
Και μέσα στις χαράδρες των βουνών στα ελληνοαλβανικά σύνορα, οι Έλληνες δημιούργησαν σχέσεις μεταξύ τους που έμοιαζαν σαν να μην τις είχαν χρωματίσει οι κοινωνικές διαφορές, σχέσεις βασισμένες σε μία παλιά οικειότητα μέσα στην οποία παραμερίζονταν οι εντάσεις αποκλειστικά γύρω από το ποιοι κατέχουν περισσότερα ή λιγότερα. Γιατί μέσα στις χαράδρες των βουνών, όταν οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από το κεφάλι τους, οι σκέψεις που τους διαπερνούσαν ήταν η επιλογή ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ελευθερία από τη μία μεριά, και την υποταγή και τον ευτελισμό από την άλλη. Και ευρισκόμενοι πάνω στην κόψη ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, βαπτίζονταν στο θάρρος χωρίς να σκεφτούν το τι θα επακολουθούσε.
Γιατί δεν ρίχνεται κανείς στη φωτιά, επειδή έχει σκεφτεί από πριν ότι αυτός είναι ο πιο τελέσφορος τρόπος για να ικανοποιηθεί μία επιθυμία του ή για να επιτευχθεί ένας στόχος. Το θάρρος, όπως έλεγε ο Hegel, ακολουθώντας το Πλάτωνα πάνω σε αυτό, είναι μία αρετή που δεν προκύπτει από προμελέτη σχετικά με την αξία της. Εκείνος που προβαίνει σε τολμηρή κίνηση το κάνει επειδή είναι τέτοιος ώστε να μπορεί να τολμά, ή καλύτερα επειδή ο χαρακτήρας του διαθέτει και μία τέτοια πλευρά.
Οι Έλληνες προσέφυγαν στην παρακαταθήκη του θάρρους τους επειδή αυτή βρισκόταν έξω από την καθημερινότητα του κοινωνικού τους βίου, όπου εκεί, όπως άλλωστε γίνεται και στις μέρες μας, καλούνταν διαρκώς ο ένας να κρίνει τον άλλον, ο ένας να μειώνει τον άλλον και να αποδεικνύονται ανεπαρκείς.
ʼλλωστε, η εμπειρία από την αναμέτρηση ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την υποταγή δεν διαλύεται ποτέ, γιατί λόγω της κρισιμότητά της διαπερνά όλα τα μόρια της συλλογικής ύπαρξης και ως ένα βαθμό καθορίζει εάν ένας λαός θέλει να θυμάται ή να λησμονεί. Όποιος έχει λιποψυχήσει κατά το παρελθόν, έχει τα μάτια στραμμένα στο μέλλον. Όχι από αισιοδοξία, αλλά γιατί είναι ζωτικό γι αυτόν να ελπίζει ότι εκείνο που του έλλειψε κάποτε ίσως το βρει αργότερα. Και η αλήθεια είναι ότι χωρίς κουράγιο και ελπίδα η πορεία δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Γι αυτό και οι λαοί που στάθηκαν όρθιοι απέναντι σε σοβαρούς κινδύνους, ανακτούν αυτόματα την θύμηση αυτής της στάσης θάρρους ως βοήθημα όταν επανεμφανίζονται νέοι κίνδυνοι. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται οι Έλληνες.
Αυτή είναι η ελληνική περίπτωση, όπου το θάρρος για έναν αγώνα έως εσχάτων, ο πληθυσμός το άντλησε από ένα κοίτασμα στο συλλογικό του βίωμα, όπου εκεί συσσωρεύονταν μνήμες και ιδέες πειστήρια για το ότι ανέκαθεν η μαχητικότητά του ήταν υψηλή. Μνήμες πειστήρια από τους 300 του Λεωνίδα, από τους Μαραθωνομάχους, από τους Σαλαμινομάχους, το Βυζάντιο, τους αγώνες του Κολοκοτρώνη και του Καραϊσκάκη και των άλλων οπλαρχηγών του 21.
Επανειλημμένα είχε δώσει μάχες τούτος ο λαός και αυτό το βεβαίωνε η μνήμη του και αυτή η βεβαίωση τον ανέβαζε πάλι στο φυσιολογικό του επίπεδο δραστηριότητας. Και ακριβώς αυτό το «φυσιολογικό» επίπεδο δραστηριότητας του Έλληνα είναι που οδήγησε όλο τον κόσμο να αναγνωρίσει ότι οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες. Και εκεί στα ελληνο-αλβανικά σύνορα με την ιαχή «αέρα» και αργότερα στην Εθνική Αντίσταση δημιουργήθηκαν νέες μνήμες-πειστήρια μαχητικότητας και θάρρους τούτου του λαού.
Και παρ όλο που στις μέρες μας η πατρίδα μας δεν κινδυνεύει από κάποιους εισβολείς, νομίζω ότι πρέπει να ανακαλύψουμε ξανά αυτό το φυσιολογικό επίπεδο δραστηριότητάς μας. Και δεν χρειάζεται να φωνάξουμε αέρα αλλά «φτάνει πια». Και η μάχη που θα δώσουμε είναι η μάχη για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, είναι η μάχη για την αξιοπρέπειά μας στο σύγχρονο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, είναι η μάχη να αντιμετωπίσουμε και να περιορίσουμε τον κακό μας εαυτό αρνούμενοι την ευκολία του ευτελισμού των πάντων και της αναξιοπιστίας και αναλαμβάνοντας το βάρος της υπεύθυνης συνεργασίας μέσα από συγκεκριμένους στόχους και ειλικρινή διάλογο, με σεβασμό στην άποψη και την προσωπικότητα του άλλου, μα πάνω απ όλα, με σεβασμό στην ιστορία αυτής της πατρίδας.
Για να πετύχουμε έτσι τη δικαίωση των αγώνων αυτών που θυσιάστηκαν για να μπορούμε να έχουμε πατρίδα, την οποία δυστυχώς με όσα γίνονται αποδεικνύουμε ότι δεν τη σεβόμαστε και λαός ο οποίος δεν σέβεται και δεν τιμά την πατρίδα και τους αγώνες αυτών που θυσιάστηκαν για αυτήν είναι λαός ο οποίος κινδυνεύει να μην έχει μέλλον. Ας αναλογιστεί, λοιπόν, ο καθένας μας την ευθύνη του και ας μην περιμένει τι θα κάνει η πατρίδα μας γι αυτόν αλλά τι θα κάνει ο καθένας μας για την πατρίδα.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας ευχαριστήσω όλες και όλους τους πολίτες του Χαλανδρίου αλλά και τους συνεργάτες μου, τους εργαζόμενους του Δήμου, και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου για τη συνεργασία που είχαμε αυτά τα 16 χρόνια παρουσίας μου, είτε ως Δημοτικός Σύμβουλος αλλά ακόμα περισσότερο και ως Δήμαρχος αυτής της πόλης. Θέλω να σας ζητήσω συγνώμη για τυχόν παραλείψεις ή εσφαλμένες επιλογές, αλλά ταυτόχρονα να σας ευχαριστήσω και για τις καλές σας κουβέντες, την υποστήριξη και την εμπιστοσύνη που μου δείξατε όλα αυτά τα χρόνια. Και σας υπόσχομαι ότι από όποιο μετερίζι κι αν βρεθώ θα συνεχίσω να υποστηρίζω την πόλη που γεννήθηκα, μεγάλωσα και μεγαλώνουν τα παιδιά μου. Και εύχομαι από τις επικείμενες εκλογές ο Δήμαρχος που θα βγει να προχωρήσει την πόλη μας ακόμα γρηγορότερα μπροστά και ακόμα ψηλότερα, γιατί της αξίζει.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Τον λόγο του δημάρχου ακολούθησε η κατάθεση στεφάνων από πολιτικές παρατάξεις, εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, συλλόγους και άλλους φορείς της πόλης μας. Την παρέλαση άνοιξε, όπως κάθε χρόνο, η Φιλαρμονική του δήμου μας και οι Xαλανδραίοι αντιστασιακοί. Την εκδήλωση έκλεισαν οι πρωταθλητές μας που εργάζονται στον Δήμο Χαλανδρίου και οι οποίοι κρατούσαν τη σημαία της πόλης μας. Ο λόγος για τους ʼγγελο Παυλακάκη (Παγκόσμιος Πρωταθλητής Στίβου 100μ), Γεράσιμο Βρυώνη (Παραολυμπιονίκης στη Σφαίρα), Χαράλαμπο Παπανικοκολάου (Πρωταθλητής Ευρώπης στη Κολύμβηση) και Αντώνη Παπαντώνη (πρωταθλητή Ευρώπης στα 10.000μ.).
Τέλος, ο κ. Γρηγόρης Ζαφειρόπουλος κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο της εθνικής αντίστασης και στη συνέχεια μαζί με εκατοντάδες δημότες της πόλης μας παρακολούθησε τους Δημοτικούς χορούς που παρουσίασαν οι χορευτικές ομάδες του Χαλανδρίου.